Na twee heerlijke dagen aan het strand in het paradijs pakken we ons boeltje op om verder langs de kust van Florida te rijden. Niet lang nadat we Grayton Beach hebben verlaten worden we geconfronteerd met het geweld van moeder natuur. We bereiken het plaatsje Mexico Beach waar in het najaar van 2018 orkaan Michael stevig heeft huisgehouden.
Ook al is het meer dan een half jaar geleden, de gevolgen zijn nog steeds pijnlijk zichtbaar. Veel puin is opgeruimd maar er zijn nog vele gedeeltes waar de omgeving er nog net zo uit ziet als direct na de orkaan. Onderweg hadden we al hele bossen gezien waarvan de bomen volledig geknakt zijn. Huizen die met planken zijn dichtgetimmerd allemaal met duidelijke schade van de orkaan. Maar wat we aantreffen in Mexico Beach overtreft alles.
Geknakte bomen onderweg
Mexico Beach, de gevolgen van Orkaan Michael
Mexico Beach, een van de vele huizen die onbewoonbaar zijn geworden
Waar we kijken zien we halve huizen. Daken zijn verdwenen, restanten van kamers in het huis zijn zichtbaar omdat de muren weg zijn. Overal hout, bergen hout. Kijk je goed naar zo'n berg hout dan besef je dat hier ooit een huis stond.
We parkeren de camper. Het voelt een beetje als ramptoerisme dat we hier zo naar de puinhoop aan het staren zijn. Helemaal als we er foto's van maken. Maar het gaat ons er vooral om een herinnering mee te nemen voor later. Dat op momenten dat we denken dat het ons allemaal een beetje tegen zit het zoveel erger kan zijn. Je zult hier maar wonen, je huisje leuk hebben ingericht, denken een veilig thuis te hebben en dan arriveert een orkaan en veegt letterlijk in een paar minuten je hele veilige haven weg.
Het maakt een enorme indruk op ons. Geen huis is gespaard gebleven, mensen hebben elders hun heil moeten zoeken. We stappen weer in, nog steeds vol ongeloof, stil van wat we hebben gezien en rijden verder. Dan zien we iets verderop een compleet nieuwe wijk met prachtige woningen. Die zijn na de orkaan gebouwd door de bewoners die hun huis kwijt zijn geraakt. Ze staan wat verder verwijderd van de zee, op een plek waar de orkaan niet zo'n grote ravage heeft aangericht. Het lijkt erop dat de mensen deze plek bewust hebben gekozen, een plekje waar het veiliger voelt als waar eerst hun huis stond. Onze sombere gedachten worden weer meer positief. Wat is de mens toch veerkrachtig.
Even later komen we aan in Apalachicola. Een allerliefst plaatsje aan zee waar niets meer van het geweld wat Mexico Beach heeft getroffen is te ontdekken. Prachtige oude pandjes met hele leuke winkeltjes en restaurantjes sieren de straten. Aan de haven zitten tientallen albatrossen in het zonnetje en er varen bootjes af en aan.
We lopen een paar uurtjes rond, lunchen in een gezellig restaurantje waar alles vers wordt bereidt en nemen met pijn in ons hart afscheid van deze enorm leuke plek.
Een van de vele albatrossen in de haven van Apalachicola
Je vind hier talloze leuke winkeltjes, dit is er een van.
De hoofdstraat van Apalachicola met het Visitor Center
De lokale boekenwinkel
We moeten door. We hebben een afspraak bij Ho Hum RV Park. Daar hebben we pal aan de Golf van Mexico een kampeerplekje op een camping voor volwassenen. Oftewel een camping waar ze vooral koppels zonder kinderen verwelkomen. We zijn benieuwd. De hele vakantie is het prachtig stralend weer geweest. Geen wolkje aan de hemel, stikkend warm soms. Dat is aan het veranderen. Nou ja, het is nog steeds heel warm maar we zien voor het eerst hele donkere wolken aan de hemel verschijnen.
We komen aan bij Ho Hum en het ziet er leuk en heel relaxed uit. We parkeren onze camper op een plek met prachtig uitzicht over de zee op zo'n vijf meter van het water. Hoe mooi kun je het hebben.
We installeren ons voor de camper op een bankje en zien de donkere wolken steeds dichter bij komen. Prachtig om te zien. De grote zee, de kust, met aan de ene kant nog een stralende blauwe lucht en aan de andere kant de dreigende wolken. Het begint ook heel hard te waaien. Het duurt niet lang of lekker buiten zitten is er niet meer bij. We lopen naar de pier die is aangelegd voor vissers om het natuurgeweld in de lucht zo lang het kan te aanschouwen. Het is een schilderachtig schouwspel wat ik niet snel zal vergeten.
Een dreigende lucht komt onze richting op.
We staan pal aan het water met onze camper.
Met ons kijkt een groep medekampeerders naar het bijzondere uitzicht. Zoiets verbroederd en al gauw zijn we in gesprek met een aantal van hen. Een van de dames vraagt ons of we al in Wakulla Springs zijn geweest. Eerlijk gezegd had ik hier nog nooit van gehoord. Na te luisteren naar haar enthousiaste verhalen besluiten we dat we morgen een bezoek te brengen aan dit park. Wakulla Springs is de plek waar de diepste zoetwaterbronnen van de wereld zijn te vinden. We zijn benieuwd.