Montgomery, een mooie stad met een zwart randje

Court Square Fountain - midden in Montgomery

We hebben een paar flessen water bij ons maar die zijn al na een half uurtje lopen op. We hoppen van de ene plek met schaduw naar de andere, maar het blijft een uitputtingsslag.
De stad is niet groot, wel mooi, met indrukwekkende gebouwen en brede lanen.

Het ziet er heel ruim uit maar toch ietwat benauwend. Op bijna elke plek in deze stad is een herinnering aan de slavernij. Deze stad heeft een enorm belangrijke rol gespeeld op dat terrein. En dan de Civil Rights Movement. Ook deze heeft hier een belangrijke stempel gedrukt. En nog steeds is het verschil tussen blank en zwart een issue. Vandaag de dag is er in Alabama nog steeds een grote groep mensen die voor rassenscheiding is. Onvoorstelbaar maar waar.

Er is genoeg te zien in Montgomery als het gaat om de slavernij geschiedenis of de Civil Rights Movement. Ik had graag een bezoek gebracht aan  The Legacy Museum  en The National Memorial for Peace and Justice. Plekken waar je op indrukwekkende wijze ervaart wat het betekende om slaaf te zijn en wat het land de zwarte bevolking heeft aangedaan. Helaas zijn we hier op een dinsdag en dat is precies de enige dag dat beide plekken gesloten zijn. Er is gelukkig meer. Montgomery is ook het thuis van het Rosa Parks Museum.  Dat wordt ons eerste bezoek.

Een beeld van Rosa Parks in het museum. In het overige deel, de tentoonstelling over Rosa Parks, mag je geen foto's maken.

Rosa Parks is het symbool geworden van de Civil Rights Movement in de stad en later ook in het land en de rest van de wereld. Onderdeel van NAACP waar ze werkte als secretaresse, heeft ze samen met deze beweging besloten tegen het beleid in te gaan dat zwarten op moeten staan in de bus voor een blanke medepassagier.  Dit was al eerder gebeurd door andere zwarte passagiers maar omdat zij niet in ‘the picture’ werden gezet zoals dit wel is gebeurd met Rosa Parks, had hun daad helaas geen enkele positieve invloed.  Rosa Parks heeft ervoor gezorgd, samen met het NAACP waar ook Martin Luther King Jr. een grote rol speelde, het beleid voor eens en voor altijd werd veranderd.

Het museum is indrukwekkend. De verhalen die op interactieve manier verteld worden zijn intens en je snapt dat je maar een heel klein stukje hoort en ziet van wat de zwarte bevolking in Amerika heeft moeten doorstaan. Als blanke voel je een soort van plaatsvervangende schaamte voor alles wat er is gebeurd. En dat ondanks dat ik al van kleins af aan heb gevochten voor gelijke rechten, of het nu gaat om uiterlijk of geaardheid. Het feit dat je je ineens toebedeeld voelt aan een groep mensen die een bepaalde huidskleur heeft, in dit geval de blanke bevolking,  doet je beseffen wat dit moet betekenen voor de zwarte bevolking die ook graag alleen als mens beoordeeld hadden willen worden en niet op basis van een andere huidskleur.
Deze termen zijn op zich al naar om te gebruiken, blank en zwart, maar ik weet niet hoe ik het anders moet beschrijven om het probleem duidelijk te maken.

Na het bezoek aan het Rosa Parks Museum lopen we nog even door de stad. We brengen een bezoek aan de State Capitol, The First Whitehouse of the Confederacy en natuurlijk bekijken we de Gun Island Chute van dichtbij waar een radarboot ligt, zo kenmerkend voor het zuiden van de States.  We lopen langs de kerk waar Martin Luther King Jr. ooit predikte, de bushalte waar Rosa Parks werd gearresteerd en spreken met de enkele inwoner die zich in de hitte op straat begeeft. We vragen hem naar de stad en wat hij ons hierover kan vertellen. We horen mooie verhalen maar ook schokkende die bevestigen dat het er hier nog steeds omstreden en onmenselijk aan toe gaat.