Het is even geleden dat ik een blog heb geplaatst. Het is daarom nu echt tijd om verder te gaan met wat we de vorige reis hebben gezien en beleefd. Zeker omdat we alweer dichter bij onze volgende reis komen. De laatste blog ging over Graceland in Memphis Tennessee. Maar dat is natuurlijk niet het enige wat je in Memphis kunt zien.
Na ons bezoek aan Graceland staat de stad op het programma. Oorspronkelijk stond deze niet op de planning maar omdat we alles hebben omgegooid is er tijd over om een dagje Memphis te doen. Vanaf de camping op het Graceland landgoed gaat om de zoveel tijd een gratis bus naar de stad. De bus wordt gerund met vrijwilligers van de Sun Studio's. De dienstregeling was al enigszins vaag, in de brochure werd gezegd dat de bus na elven ongeveer om het half uur zou rijden. Daar had beter aan toe gevoegd kunnen worden ‘Als we zin hebben’. De bus die kwam maar niet.
I am a man mural - geïnspireerd door de"I am a Man" march die in 1968 op South Main Street plaatsvond.
Bij de bushalte stond een auto met het woord taxi erop. Dat was geen overbodige tekst want aan de auto kon je niet zien dat het een taxi was. Er zaten gaten aan alle kanten, roestplekken en de chauffeur zag er uit als een enigszins angstaanjagend figuur. Lang blond haar, grote baard, nogal onfrisse kleding en groots van postuur. Hierdoor duurde het even voor ik tegen Frans zei: Zullen we vragen of hij ons naar de stad kan rijden? Frans, niet zo gauw bang te krijgen, twijfelde ook. Omdat de vraag was uitgesproken gingen we serieus nadenken of het een optie was. Uiteindelijk besloten we het er op te wagen. We wilden naar de stad en wat kon er nu eenmaal gebeuren?
De angstaanjagende reus was blij dat we op hem afstapte en vertelde ons vrolijk dat hij ons graag naar de stad bracht, zelfs voor een klein prijsje. Nog enigszins terughoudend stapte we in de auto. Frans voorin, ik achterin. Wat ik ook probeerde, ik kreeg de deur niet dicht. De reus stapte uit en gaf met grof geweld een trap tegen de deur. Hij zat dicht en goed ook. De rit kon beginnen.
De taxi had veel weg van die op de foto hierboven.
De reus zat direct op de praatstoel. Hij wilde ons graag vertellen over zijn geliefde stad. Hij woonde hier al zijn hele leven en langzaam zag hij de stad naar de verdommenis gaan. Met grove taal vertelde hij dat dit kwam omdat bepaalde bevolkingsgroepen de overhand kregen. Dat vond ‘ie maar niets. Allereerst sprak hij in nogal bedekte termen maar naarmate we de binnenstad naderde werden de termen die hij gebruikte steeds explicieter. We begonnen ons zeer ongemakkelijk te voelen. Normaal gesproken ga ik de discussie aan met iemand maar op de een of andere manier voelde ik me te onveilig om dat met deze man te doen.
Toen we aankwamen bij de Sun Studio’s bood de reus aan even te stoppen zodat we foto’s konden maken. Dat had ik graag gewild maar mijn wens om zo snel mogelijk uit deze taxi te stappen en van het ritje af te zijn was groter. Ik bedankte vriendelijk en we reden gelukkig snel door. Een paar minuten later arriveerden we bij Beale Street. Na wat ferme rukken aan de achterdeur door de reus, zelf kon ik ‘m met geen mogelijkheid openen, kon ik me bevrijden van deze zeer ongemakkelijke ervaring. Frans gaf ‘m snel wat geld zodat we zonder deze onfrisse figuur onze weg konden vervolgen.
We werden afgezet bij Beale Street
We liepen Beale Street op. De straat waar het bol staat van cafeetjes en muziek, zelfs midden op de dag. Met een felle zon, die de temperatuur al naar zo’n 35 graden had laten oplopen, mengden we ons tussen de vrolijke, kleurrijke bezoekers. Lokaal en van verre. We besloten hier later op de dag, meer tegen de avond terug te komen. Nu was het tijd om de rest van de stad te verkennen.
Met de trolley, die maar een dollar kost, begaven we ons richting het Lorraine Motel, het hotel waar Martin Luther King in 1968 is neergeschoten. Sinds 1991 is dit motel met wat gebouwen hieromheen, het Civil Rights Museum. Naar zeggen, een van de meest indrukwekkende plekken die iets over deze beweging vertelt. Na wat omzwervingen door de vriendelijk ogende stad, met veel bomen en mooi verbouwde pakhuizen, bereikte we het voormalige motel.
Een prachtige mural tegenover het motel toont de mensen die een belangrijke strijd hebben geleverd binnen de Civil Rights beweging. Iets verderop is de ingang voor het museum. Het was een zaterdag en bovendien Memorial Weekend. Dus het zou geen verbazing moeten opleveren dat hier honderden mensen in de rij stonden om het museum te bezoeken. Toch waren we verrast. We spraken met wat mensen het bleek dat het wel een paar uur duurde om naar binnen te kunnen. Zwaar teleurgesteld besloten we het maar te laten voor wat het was. Hopelijk dat we nogmaals een bezoek aan de stad kunnen brengen in de toekomst. Voor nu was het alleen de buitenkant bekijken, er zat niets anders op. En ik moet zeggen, zelfs van de buitenkant is het indrukwekkend. Het besef dat hier iets groots heeft plaatsgevonden voel je.
De mural met afbeeldingen van mensen die een belangrijke rol hebben gespeeld in de Civil Rights beweging in Memphis.
De rij bij de ingang van het Civil Rights Movement Museum was immens lang.
De originele zuil van het voormalige Lorraine Motel.
Voor de kamer waar Martin Luther King is doodgeschoten hangt een krans.
We besloten richting de Mississipi River Park te gaan. Onderweg nog even gestopt bij wat leuke cafeetjes en eethuisjes. De mensen zijn supervriendelijk en waar we kwamen vertelde men graag over de stad en gaven tips waar je absoluut naar toe moest gaan om de stad goed te beleven.
In het park aangekomen bleek dat een grootse vliegshow op het programma stond. Onderdeel van de festiviteiten rond Memorial Day. Frans, gek van vliegtuigen, genoot met volle teugen. Het was druk aan de rivier, duizenden mensen, veel muziek en dat alles in een heel relaxte vrolijke sfeer.
The mighty Mississippi River
Een indrukwekkende vliegshow
Het liep al tegen het einde van de middag en een van de andere dingen die op lijstje stond was een bezoek aan The Peabody Hotel waar twee maal per dag de mars van de eenden plaatsvindt. 's Ochtends worden de eenden van hun verblijf op de bovenste verdieping naar de fontein in de hotellobby gebracht. In de avond worden ze op dezelfde wijze teruggebracht naar boven. Een speciale duckmaster begeleidt de eenden in de lift en zorgt dat ze over de rode loper de juiste route volgen. Het is een bijzonder ritueel en de moeite waard om te bezoeken.Je moet er wel rekening mee houden dat het heel druk is. Hierdoor is het in de lobby lastig een plekje met goed zicht te bemachtigen. Wij zijn naar de eerste verdieping gegaan waarvandaan je een prachtig overzicht hebt op de lobby, de lift en de fontein. Dat zou ik iedereen aanraden.
Na dit bijzondere bezoek was het op naar Beale Street, waar onze dag begon. We besloten hier iets te eten en de verschillende plekjes te bezoeken waar live muziek werd gespeeld. Eén groot feest. Dat het hier soms blijkbaar iets minder vrolijk aan toe gaat bewees de mobiele politiepost die in de vroege avond in het midden van Beale Street werd geplaatst. Een politiepost die hoog boven de menigte de boel in de gaten houdt. Als ik even terugdenk aan ons taxi ritje in de ochtend dan begrijp ik dat toezicht wellicht geen overbodige luxe is.
Beale Street in de avond
Beale Street op de dag
De mobiele politiepost
Laat op de avond vertrekken we weer naar de camping. We pakken een taxi met een vriendelijke en keurig uitziende meneer. Wat een contrast met de andere chauffeur, Gelukkig kan het dus ook zo.
Onze review van Memphis: Een plaats waar je echt naar toe moet als je in de buurt bent. Het is een mooie stad, oogt groen en er is genoeg te zien en doen Helaas hadden wij maar één dagje waardoor we maar een heel klein deel hebben kunnen bekijken. Genoeg reden om hier in de toekomst nogmaals naar toe te gaan.
De trolley die door de door bomen omlijste straten van Memphis rijdt
Ook hier hebben ze een
Walk of Fame
De stad is vol met bijzondere en unieke cafeetjes
Memphis ademt muziek. Zo zie je zomaar op de straat een piano als deze staan.