Voor ons zien we weer een grote lange snelweg. Het is even niet anders. We willen zo snel als mogelijk van Huntsville naar Nashville rijden. Daar hebben we een camping geboekt voor een paar dagen. We nemen voor lief dat deze dag een lange dag is. Vanmorgen vertrokken we uit Lookout Mountain. Na een paar uur waren we in Huntsville bij het U.S. Space & Rocket Center waar we een kleine 4 uurtjes hebben rondgelopen. Nu is het nog 2 uur rijden naar Nashville. Een lange dag dus.
Frans Rijdt
Frans rijdt de camper, dat is zo afgesproken. Zo’n gevaarte rijden vind ik nog steeds niets. Het is niet alleen dat het een gigantisch voertuig is en echt wel wat extra vaardigheid van je vraagt, maar ook dat het ietwat anders rijden is dan in Nederland. Bij mij duurt het altijd even voor ik gewend ben aan andere regels en zo. Frans moet er dus aan geloven, lange stukken rijden en tussendoor ook nog de buurt verkennen. Ik besef dat het best een opgave voor hem is. Dus als hij zegt dat ‘ie even wil stoppen dan hoor jij mij niet tegensputteren.
Zo ook op deze trip. Het stuk van Huntsville naar Nashville was eigenlijk net iets te veel om te doen op deze dag. Na drie kwartier geeft Frans dan ook aan dat hij graag even wilde stoppen en een kop koffie wil drinken. En natuurlijk zie je dan dat er nergens een parkeerplaats of afrit is in de buurt. Doorrijden dus. Na een kwartier rijden komen we eindelijk bij een plek waar een verzameling van bedrijven is met een benzinepomp. Gauw de afslag genomen en op naar de pomp. Voor de goede orde, de koffie bij de benzinepompen is echt lekker. Je kunt kiezen uit heel veel verschillende echte bonen die je daarna zelf kunt malen. Met recht dus een vers kopje koffie.
Even tanken
De tank is bijna leeg, mooi kunnen we direct de camper volgooien. Het is maar goed dat de benzine in de States, en dan met name in dit deel van Amerika, zo’n 50 tot 60 cent per liter kost, want de camper zuipt benzine.
Frans vindt een lege pomp en parkeert de camper daar. Hij tankt en ik ga naar binnen om een kopje koffie te brouwen voor ons beiden. Ik wacht daarna op Frans zodat we alles in een keer afrekenen.
Na wat tijd komt Frans met een gezicht op donder binnenlopen. Ik vraag wat er is. Zijn reactie is “Ik vertel het zo”. Oké afrekenen dan maar en terug naar de camper. Terwijl we buiten zijn vertelt hij dat hij na het tanken de camper iets verderop wilde parkeren en dat hij, toen hij wegreed, een paaltje heeft geraakt. Ik keek naar de pomp waar hij had gestaan, ik zie geen enkele schade en zeg dan ook “Valt vast mee, ik zie niets”. Kom maar mee zegt Frans. We lopen naar de andere zijde van de camper en daar zie ik een behoorlijke deuk aan de zijkant. Oef, niet mis. De klep van de elektra-aansluiting hangt los en de zijkant is verder op die plek iets ingedeukt en voorzien van een aantal forse krassen. Ik probeer Frans gerust te stellen. Geef hem zijn kopje koffie en zeg tegen hem dat ‘ie even een rustpauze moet nemen. Ik zoek wel uit hoe nu verder.
De kleine lettertjes
Ik pak de verzekeringspapieren en lees wat we moeten doen. Er staat echter niets in anders dan dat we hiervoor verzekerd zijn. Vaag herinner ik me dat we aangifte moeten doen. Dat had de dame van het verhuurbedrijf ons verteld bij het afhalen van de camper. Ik herinnerde me alleen niet dat ons was verteld dat we direct aangifte moesten doen en niet een paar uur later. In de volle overtuiging dat het wel goed zou komen besluiten we na een korte pauze door te rijden naar de camping in Nashville. Daar gaan we de rest wel afhandelen.
Na een uur komen we aan op de camping. We parkeren de camper en besluiten te bellen met de klantenservice van het verhuurbedrijf. Ik krijg ze snel te pakken en vertel wat er is gebeurd. Het eerste wat die meneer aan de andere kant van de lijn vraagt “Zijn jullie oké?” Blij verrast dat blijkbaar wij als mensen iets belangrijker zijn voor het verhuurbedrijf dan de camper geef ik aan dat alles goed is met ons. We zijn alleen flink geschrokken. De reactie is simpel “Maak je geen zorgen, dit is zo opgelost”. We krijgen instructies dat we de politie moeten bellen. Aangifte kun je vaak gewoon via de telefoon doen. Het belangrijkste is dat we een aangiftenummer krijgen voor de verzekering en die moeten we invullen op het schadeformulier. Daarna is het lekker verder vakantie vieren.
Klinkt goed, maar we hebben wel wat twijfels over welk politiebureau we moeten bellen. Op het internet staan zoveel verschillende adressen. We besluiten de mensen van de camping in te schakelen. Die zijn heel hulpvaardig en begripvol. We krijgen het een na het andere verhaal te horen wat hun ooit is overkomen. We voelen ons direct een stuk minder alleen in onze ellende.
We krijgen het adres door van het dichtstbijzijnde politiebureau en bellen de centrale aldaar. Al gauw komen we erachter dat het niet zo eenvoudig is als we hadden gedacht. Omdat het incident buiten Nashville heeft plaatsgevonden moeten we naar de plaats bellen waar het is gebeurd. Oké, doen we. Daar kregen we een aardige mevrouw aan de telefoon die zegt dat het inderdaad vaak mogelijk is om telefonisch aangifte te doen maar niet bij hen in de stad. Wat nu? Nou, was het antwoord, jullie moeten gewoon even hier naar toe komen. Frans en ik kijken elkaar aan en de moed zinkt ons een beetje in de schoenen. Frans is al zo moe en dan een uurtje heen en weer terug te rijden om aangifte te doen, daar hadden we zó geen zin in. Er zit echter niets anders op. Gelukkig maakt het niet uit hoe laat we daar naar toe gaan. We besluiten daarom eerst wat te eten en daarna te gaan rijden.
Op naar meneer agent
Na een lekkere maaltijd en nogmaals een flinke kop koffie koppelen we de camper weer los en gaan op weg. Weer terug waar we vandaan kwamen eerder deze middag. Het is inmiddels al na negenen en de zon is onder. We rijden de route in het donker. Gelukkig maar want dat maakt dat het toch ietwat anders oogt dan vanmiddag. Na een uurtje rijden komen we aan bij een soort van Community Building, hoe dan ook een multifunctioneel gebouw waar ook het politiebureau in is gevestigd. We zijn er ten volle van overtuigd dat men aangekondigd heeft dat we zouden komen. Niets is minder waar. We worden verzocht op de parkeerplaats te blijven staan. Ze zijn namelijk behoorlijk verrast dat wij er zijn en begrijpen ook niet dat we hier naar toe zijn gestuurd. De agent wil ons ook helemaal niet helpen. We hadden toen de aanrijding plaatsvond direct moeten bellen, is zijn reactie. Het is nu te laat.
De moed zinkt me nu echt in de schoenen. Tegelijkertijd heb ik zo iets, wat er gebeurt, ik ga niet weg zonder een aangiftenummer.
Het kost behoorlijk wat moeite maar dan gaat de agent overstag. Ik verwacht dat we hem nu naar binnen mogen volgen. Het is aardedonker op de parkeerplaats, nauwelijks verlichting dus een aangiftenummer aan ons geven in een verlicht kantoor lijkt een stuk makkelijker. Nou dat heb ik dus mis. Met onze telefoon moeten we de agent bijlichten. Hij belt met de centrale en krijgt een nummer die hij vervolgens op een stukje papier krabbelt wat we toevallig in onze zak hebben. Hij groet, wenst ons goede reis en gaat zonder verder commentaar terug naar binnen.
Totaal verbijsterd kijken we elkaar aan. We klimmen in onze camper en zonder iets te zeggen gaan we rijden. Vijf minuten verderop is een parkeerplaats bij een fastfood restaurant. Daar stoppen we. Frans zet de motor af en we beginnen beiden enorm te lachen. Gewoon te absurd voor woorden wat er heeft plaats gevonden. Een uur rijden, staan op een parkeerplaats waar we niet echt welkom waren en daarna met een nummer op een kladbriefje op zak weer een uur rijden terug naar camping. We halen binnen wat koffie en gaan weer op weg, voor de tweede keer, naar Nashville.
Reactie plaatsen
Reacties