We pakken vandaag de I40, ook bekend als de Music Highway. Het is een lange rechte snelweg van Nashville naar Memphis. Ik had van te voren gekeken of er nog wat leuke dingen langs deze route te zien zijn zodat we wat pauze's kunnen inlassen op de rit die zo'n drie en een half uur duurt. Ik kon zo gauw niets vinden. Gelukkig blijkt dat ik niet goed heb gekeken want er zijn wel degelijk een aantal leuke en verrassende bezienswaardigheden langs deze weg.
Rijdend door een overwegend glooiend landschap komen we na iets meer dan een uur een bruin bord tegen met de tekst Lorette Lynn Dude Ranch. Voor wie het niet weet, de bruine borden langs de weg geven aan dat er iets te zien valt in de omgeving. Vaak gaat het om natuurgebieden of toeristische attracties maar het kan van alles zijn. In dit geval ging het om een toeristische bezienswaardigheid, de ranch van Lorette Lynn.
Nou weet ik niet heel veel van Lorette Lynn maar ik weet wel dat ze de bijnaam heeft The Coalminers Daughter, wat ook de naam is van een van haar grootste hits. Na de nogal stadse invulling van Country Music in Nashville lijkt het me best leuk iets te zien van het echte country leven van een country ster die bovendien nog in leven is. We besluiten de weg af te gaan en de ranch te bezoeken. Na een 10 minuten rijden komen we aan bij een camping waar ook de ingang is naar de ranch. De omgeving is mooi, groene bossen afgewisseld door open heuvellandschap. Het weer helpt ook mee. De lucht is strak blauw en het is, zoals de voorgaande dagen, weer zinderend heet. Vanaf de camping is het een aantal kilometer rijden tot je bij de ranch bent. Het hele gebied wordt ook gebruikt als een soort events center. Er is een rodeo arena en een groot evenementen terrein wat beiden prachtig ligt midden in de natuur. Na het volgen van een kronkelige smalle weg komen we uiteindelijk uit bij de ranch. We zien een verzameling gebouwen, wat weilanden met mooie paarden en een parkeerterrein waar we zonder problemen onze grote camper op kwijt kunnen.
Lorette Lynn Dude Ranch
We lopen wat rond. We zien het huis van Lorette Lynn op en heuvel liggen. Er is een mooi riviertje met een kleine waterval, er staan wat oude karren, een blinkende windmolen en een aantal gebouwen die duidelijk zijn neergezet voor de toerist. Er is een saloon nagebouwd, een ruimte met een kleine display met artefacten uit de omgeving waaronder een aantal oude spulletjes van de lokale indianenstam. Natuurlijk is hier heel Amerikaans een extra grote winkel waar je allerlei dingen kunt kopen met een afbeelding van Lorette Lynn erop. Aan het einde van het rijtje gebouwen zien we dat er een ingang is naar een replica van een mijn. We hebben niet veel tijd maar we gaan hier toch maar even naar binnen. Niet heel bijzonder, maar wel leuk omdat het iets is wat Lorette Lynn hier heeft laten maken om zo de herinnering van vroeger, vooral aan haar vader, in ere te houden. Dit bezoek is bedoeld als een korte tussenstop dus we moeten weer gaan. Hadden we wat langer kunnen blijven dan hadden we vast nog even het Doll Museum bezocht wat aan de overkant van de straat ligt. Voor nu pakken we de camper en gaan weer op weg.
Voordat we de grote weg oprijden moeten we tanken. Naast het tankstation ligt een restaurant The Log Cabin. We zien dat er best een aantal Amerikanen naar dit restaurant gaan. Dat is een goed teken, zeker als er veel andere restaurants in de buurt zijn waar dit niet zo is. We hebben geleerd dat als er veel auto's voor de deur staan van een gebouw wat er misschien niet uit ziet als een aantrekkelijk restaurant, dat je daar vaak verrassend goed kunt eten. Ook is aan de buitenkant van een gebouw niet altijd af te lezen hoe het er binnen uit ziet. Het is lunchtijd dus we besluiten een kijkje binnen te nemen. Het ziet er leuk uit, echte country stijl. Houten stoeltjes, met popperige kleedjes, open haarden, wild aan de muur enz. Ondanks dat het heel warm oogt en we absoluut met de 40 graden buiten geen behoefte hebben aan een openhaard voelt het hier qua temperatuur heerlijk koel aan en gezellig wat sfeer betreft. We besluiten te lunchen en dat was geen slecht besluit. Ben je ooit in de buurt, dit restaurant is echt geweldig. Voor een heel klein bedragje kun je hier eten, nog geen 10 dollar. De gerechten zijn gemaakt van verse producten uit de buurt en heerlijk klaargemaakt. De bediening is bijzonder gastvrij en vertellen enthousiast over wat er op de kaart staat. Met een volle maag stappen we de camper weer in, op weg naar Memphis.
Na een uur rijden zien we plotseling reclameborden langs de weg met de tekst dat we de West Tennessee Delta Heritage Center naderen. Op sommige van die borden staat een grote foto afgebeeld van Tina Turner. Nou weet ik dat zij in deze staat geboren is maar haar geboorteplaats ligt niet langs de weg waar wij op rijden. Na nog een aantal borden langs de weg te zien en een half uurtje later, wordt het duidelijk, er is langs deze weg een plek met een verzameling van kleine musea waaronder een over Tina Turner. Leuk, lekker even stoppen.
Tennessee Delta Heritage Center
Bij het plaatsje Brownsville nemen we de tweede afslag naar het museum. Naast een aantal fastfoodrestaurants, benzinepompen en hotels, staat een bijna nietszeggend gebouw. Hier is het Center gevestigd. We zijn benieuwd. In het grote gebouw is een verzameling van verschillende kleine ruimtes waar op thema de geschiedenis van de regio wordt getoond. Zo is hier o.a. een leuke kamer die gaat over katoen. Je ziet hoe de katoen groeit, bloeit, geplukt, verwerkt en uiteindelijk bij de gebruiker terecht komt.
Daarnaast zijn er twee musea over beroemde muzikanten uit deze streek, John Adam Estes, oftewel Sleepy John, en Tina Turner. Nou is musea wel een heel groot woord want beide ruimtes zijn niet meer dan zo'n 15 vierkante meter groot. Die van Sleepy John is het huisje waar hij ooit in heeft gewoond en hier is neergezet, die van Tina is haar oude school. Hier zie je haar oude schoolbank, jaarboeken, een paar van de jurken die zij heeft gedragen tijdens haar optreden, een video, heel veel foto's en nog wat bijzondere items.
Foto's: 1. Het verhaal van katoen wordt verteld aan de hand van foto's en voorwerpen. 2. Het jaarboek van Tina Turner 3. Sleepy John
Het is leuk, ondanks dat het allemaal heel kleinschalig is. Misschien wel omdat het totaal niet pretentieus is opgezet. Het is alsof je even bij de mensen uit West Tennessee wordt uitgenodigd die je persoonlijk iets vertellen over de muzikanten en de omgeving.
Wat mij betreft, ben je in de buurt, een absolute aanrader.
't Is nu nog een klein uurtje rijden naar Memphis. Daar hebben we een camping op het Graceland landgoed geboekt. We komen heerlijk op tijd aan. De camping is wat ongezellig maar ligt direct tegenover Graceland Mansion en naast de musea's. Morgen gaan we hier naar toe. In de volgende blog kun je lezen wat we er van vinden.