Een waterval van kleuren

Misschien zeg je, als je er toch bent, waarom ga je dan ook niet even naar de top van de berg, genieten van het mooie uitzicht en lekker wandelen door het park daar? Nou, we hebben effectief maar een paar uurtjes voor een bezoek aan deze plek. We hadden al kaartjes gekocht voor Ruby Falls en tegen de tijd dat we daar klaar zijn, is de weersvoorspelling niet al te goed. Daar komt nog bij dat je voor een bezoek aan de top van de berg, Rock City, zo’n 22 dollar p.p. moet betalen. Vind ik persoonlijk iets te duur voor een heel kort bezoekje waar we naar alle waarschijnlijkheid niet van het uitzicht te kunnen genieten. We focussen ons dus op Ruby Falls.

Van te voren had ik natuurlijk uitgezocht wat ik kon verwachten van Ruby Falls. Ik zag mooie filmpjes en foto’s. Maar ik was ook een beetje beducht voor het commerciële karakter van de attractie. Het valt me mee. Kijk je door de kitsch heen dan is het werkelijk prachtig. Het is niet de eerste keer dat ik in een druipsteengrot bezoek maar de formaties die je hier ziet, al lopend door de smalle gangen, waar je je van tijd tot tijd moeizaam doorheen moet manoeuvreren, zijn bijzonder om te zien.

Als je aankomt bij Ruby Falls, zie je een grote toren. Deze kun je beklimmen. Vandaar heb je prachtig uitzicht over Chattanooga. Daaronder is een groot gebouw waar je de kassa’s, een souvenirwinkel en een zeer ongezellig restaurantje vindt. Maar ach, wie zeurt, wij hebben ons eigen ‘restaurant’ op wielen bij ons, de camper.

Zo op het oog lijkt het niet druk te zijn. Dat verandert als we ons richting de lift begeven. Daar staan al best een aantal mensen te wachten. Overal staan bordjes dat je eerst even de restrooms moet bezoeken voor je afdaalt, want beneden in de grot is daar geen gelegenheid voor. Voor we in de lift stappen herinnert de gids ons ook nog eens aan de toiletten. Oké belangrijk dingetje dus. De toer duurt zo’n uur tot anderhalf uur, ze zullen hier wel ervaring hebben met mensen die niet op tijd een sanitaire stop hebben gemaakt. We zijn gehoorzaam en brengen snel nog even een bezoekje aan het kleine kamertje.

Terug bij de lift wachten we tot het onze beurt is om naar binnen te gaan. De lift kan maar max 10 man naar beneden vervoeren en laat je 26 verdiepingen zakken in de rots. Dat is best een eind. Eenmaal beneden, ga je in een groep van zo’n 25 personen, voorafgegaan door een gids, verder de grot in. Terwijl je loopt en af en toe stopt bij iets bijzonders, vertelt hij de geschiedenis van Ruby Falls en wijst je op alle bijzonderheden.

Onze gids is vriendelijk en gelukkig duidelijk verstaanbaar. Hij vertelt geanimeerd over de grot en alles wat we zien op de route. Daardoor storen we ons niet aan de op merkwaardige wijze verlichte elementen. Overal staan namelijk fel gekleurde schijnwerpers die de bijzondere formaties verlichten. Door de wijze waarop de gids vertelt, kijken we door dit showelement heen en zien we de vormen ineens als iets heel natuurlijks en als een waar wonder van moeder natuur. Dat is het natuurlijk ook, maar hadden we zonder gids gelopen dan had ik waarschijnlijk gedacht dat ik door een vreemde kermisattractie liep.

De formaties hebben de vreemdste kleuren

De route door de grot is ongeveer 800 meter lang, en dan ben je bij de waterval. Soms loop je door hele smalle gangetjes waar je maar echt net doorheen kunt lopen. De weg terug van de waterval gaat weer via dezelfde weg. Je kunt je voorstellen dat de smalle gangen dan een probleem vormen. De regel is echter, de groep die terugkomt mag als eerste door de smalle gang, daarna kan de andere groep weer door.

Het is bijzonder te zien door welke kleine ruimte de ontdekkers van de waterval ooit zijn gekropen. Ik doe het ze niet na. Ik krijg het al benauwd door er naar te kijken en ben blij dat er gangen zijn gegraven waar je relatief makkelijk doorheen loopt. Ik begrijp wat voor een verrassing het moet zijn geweest voor de ontdekkers toen ze uiteindelijk de waterval tegenkwamen. Heel bijzonder, zo midden in een grot. Vanuit de kleine zeer laag uitgehouwen gang, waar ze zich alleen liggend en kruipend door konden voortbewegen, stuitte ze plotseling op een hele grote hoge ruimte met een immense waterval. De leider van de expeditie, Leo Lambert, was zo onder de indruk van de waterval dat hij deze de naam van zijn vrouw wilde geven, Ruby. En zo geschiedde, Ruby Falls was een feit.

Ben je eindelijk bij de waterval dan is dit ook voor jou als bezoeker overweldigend. Vanuit de krappe gangen komend, sta je plotseling in een gigantische hoge ruimte. Het heeft iets weg van het schip van een kerk. Dan zie en hoor je de waterval en die valt met behoorlijke kracht zo'n 44 meter omlaag. Men heeft de waterval niet vergeten te voorzien van felle kleuren en harde muziek. Ondanks dat het wat kitscherig over komt is het toch leuk. Je moet gewoon door alles heen kijken en bedenken dat het alleen de lichtjes en de muziek door de mens is toegevoegd. Die waterval heeft moeder natuur in alle volle glorie zelf gecreëerd.

Al met al ben ik blij dat ik de watervallen heb gezien. Raad ik het aan? Ja, met de kanttekeningen die ik heb beschreven.

Na ons bezoek is het door naar de camping. We komen daar toch nog redelijk laat aan. De receptie is gesloten maar gelukkig hangt onze reservering op de deur. Hierdoor vinden we snel ons plekje in een mooie bosrijke omgeving. We zetten de camper neer, sluiten ‘m aan en maken ons eten klaar. Het regent niet, maar het is wel bewolkt. Gelukkig is de temperatuur lekker en kunnen we buiten eten. We zitten tot laat buiten, genietend van de natuur om ons heen op een zeer rustige camping. We kijken terug op een leuke dag.

Lekker nagenieten op de camping na een mooie dag