's Ochtends vroeg, rond een uur of vijf, vertrokken we naar Schiphol voor onze reis naar de VS. Na een lange comfortabele vlucht met Delta Airlines landen we in Miami. Omdat de vlucht een tussenlanding had in Atlanta en we daar al door de douane mochten, stonden we zo buiten en klaar om onze huurauto op te halen.
Dat scheelt een stuk, als je toch moet overstappen dan is het best prettig om tijdens een saaie tussenstop het douane gedoe maar achter de rug te hebben.
Atlanta Airport
Een beetje chagrijnige man bij de autoverhuurbalie had niet veel zin om ons te helpen. Het duurde even voor hij onze voucher wilde aanpakken. We hadden een soort van managers special geboekt. Anders gezegd, voor een klein prijsje niet weten wat je krijgt. De enige belofte is dat je een auto krijgt met vier wielen. Dat kan dus betekenen dat je een mooie SUV krijgt maar het kan ook zomaar een reguliere sedan zijn.
Ik had een beetje een hoop dat we een aparte wat duurdere auto zouden krijgen. Tenslotte staat bij het boeken van deze special op het internet hoe aangenaam je verrast kan worden hiermee. Je kan zomaar wegrijden in een prachtige cabrio of een grote SUV. Nou, die verwachting werd niet waargemaakt. Met een naar glimlachje op zijn gezicht meldde de jongen aan de balie dat we de kleinste auto zouden krijgen die er was. Hij toonde ons een plaatje van een Smart. Tja, dat is natuurlijk het risico. Maar moest dit zo, met leedvermaak mededelen, op een zeer naar toontje, dat luxe niet aan jou wordt besteed?
Ik zag mezelf al helemaal zitten in dit karretje
Best een beetje teleurgesteld en mezelf belovend dat ik zo’n reservering nooit meer maak, gingen we naar het autodek om te ontdekken hoe klein deze auto eigenlijk is. Daar aangekomen stond een vriendelijke jongeman ons op te wachten. Hij keek ons strak aan en wees daarna naar twee, gelukkig, helemaal niet zo’n kleine auto’s. Mijn opluchting was groot, we mochten uit twee normale sedans kiezen. Of deze jongen medelijden met ons had en ons niet met twee koffers in een Smartje wilde stoppen of dat de jongen aan de balie ons gewoon op sadistische manier in de maling heeft genomen, weet ik niet. Maar het kon me niets schelen, we konden gelukkig op pad in een normale auto.
Het was iets na vieren en de rit zou ongeveer een anderhalf uur duren. Dat is wat Google Maps ons had verteld van te voren. Waarschijnlijk is dit ook zo, midden in de nacht als iedereen in zijn bedje ligt. Het tijdstip waarop wij vertrokken vanaf de luchthaven, rond vier uur, is in Miami het begin van het spitsuur. Alle wegen staan dan vast. Een ritje van anderhalf uur, dat kun je dan echt vergeten. De rit naar het hotel duurde zeker drie en een half uur. Best een opgave na een lange vliegreis.
We hadden een kamer geboekt in hotel Biba in West Palm Beach via Booking.com. Daar heb ik over het algemeen goede ervaringen mee. In dit geval zag het hotel er ook net zo leuk uit van buiten als ik me had voorgesteld en het internet me had beloofd. De ontvangst was ook heel goed. De meneer bij de balie was vriendelijk en we hadden binnen no time de sleutel van de kamer.
Hotel Biba
Nou had ik een studio geboekt. Een kamer met een twee persoons bed, een zitje en bureautje. Iets groter dan een gemiddelde kamer. Dit had ik bewust gedaan zodat we de koffers bij aankomst even op ons gemak konden herindelen. Een beetje ruimte is dan altijd fijn. Omdat wij vaak met Booking.com reizen krijgen we korting bij bepaalde hotels. Zo ook hier. Deze ruime studio kregen we voor de prijs van een reguliere 2 persoons kamer. Dat was het tweede wat heel anders verliep. We kregen een ‘normale’ 2 persoons kamer en niet een studio. Ik gaf aan dat dit niet was geboekt en dat ik graag toch de studio wilde hebben. Ondanks dat er foto’s staan bij Booking.com die echt door het hotel zijn aangeleverd, vertelde een mevrouw die ook bij de balie zat, dat er helemaal geen studio’s bestonden in dit hotel en dat de fout bij Booking.com lag.
Wat doe je dan? Je bent moe na een dag reizen, het tijdverschil voel je in je hoofd en je hebt honger na al meer dan 8 uur niets gegeten te hebben. Een discussie en je gelijk opeisen is dan echt het laatste waar je zin hebt. We hebben het maar zo gelaten en namen genoegen met de kamer die ons was toebedeeld. Er stond een goed bed in, niet groot maar met een zacht kussentje en dat ziet er in zo’n situatie heel aantrekkelijk uit.
Een kamer is wel een groot woord hoor. Het was meer een hokje waar we na het naar binnen rollen van onze twee normale koffers (dus echt geen gigantische bakbeesten) we met een sprong ons bed konden bereiken. Rondom het bed was ongeveer 60 cm ruimte. Dansen in de kamer konden we dus wel vergeten. Dat gold ook voor de badkamer. Nou ja badkamer, badhokje is een beter woord. Via een piepkleine deur kon je de ruimte binnengaan. Daar vond je een douchehok, een wastafel zonder ruimte om je tandenborstel neer te leggen en een toilet waar je nauwelijks op kon zitten door de wijze waarop deze geplaatst was. Bijzonder! Ik heb in vele hotelletjes gelogeerd met kleine kamers maar zo klein heb ik het nog niet meegemaakt.
Na onze koffers langs het bed te hebben gepositioneerd, dicht en al, openmaken was nu eenmaal lastig door de ruimte, zijn we in onze reiskleren naar Down Town West Palm Beach gereden om een restaurantje te zoeken. Als je het hebt over luxe dan vind je het daar. De parkeergarages zijn op één na allemaal valet parkeergarages. Kan natuurlijk ook zijn dat dit komt omdat er merendeel ouderen wonen die parkeren lastig vinden. Dan is het prettig als iemand de auto voor je parkeert, zeker als je de auto’s ziet die hier rondrijden. Daar draai je in Nederland wel een paar keer je hoofd voor om. Dus dan is het fijn als een ervaren iemand deze even voor je in het parkeervak zet.
Het chique West Palm Beach in de avond. Zelfs de straten zijn bijzonder betegeld.
Niet alleen de auto zijn mooi, alles is prachtig. De straten zijn goed verzorgd, er zijn leuke winkels, eethuisjes en mooie gebouwen. En ondanks de luxe is het bijzonder genoeg toch ook heel gezellig. We hebben hier snel wat gegeten en daarna verlangden we echt naar ons bedje. Terug dus naar ons slaaphokje.
De volgende morgen konden we genieten van een ‘complimentary breakfast’. En dat was gelukkig zoals beloofd, voldoende en lekker. Wat het vooral lekker maakte was dat je kon ontbijten in een prachtige courtyard met mooie planten en hoge palmen waar je af en toe een hagedisje voorbij zag schieten. Nu was onze vakantie echt begonnen.
Lang konden we er niet van genieten. Het was tijd om richting Orlando te rijden, onze auto in te leveren en een taxi te pakken naar de camping waar onze camper klaar stond. Spannend, want ik had nog steeds de vraag in mijn hoofd, word deze vakantie vrolijk kamperen of vervelend kramperen? Aan het eind van de dag zouden we alvast een indicatie hebben. Zodra we de sleutel van ons verblijf van de aankomende 3 weken mochten vasthouden. In de volgende blogs vertel ik alles over het vervolg van de reis.
Reactie plaatsen
Reacties