Na het verblijf in Holbrook in de zinderende hitte, komen we aan in Williams dat zichzelf de 'Gateway to the Grand Canyon' noemt. In Williams is het een stuk koeler. Het ligt verscholen in de bossen en hoog. We halen opgelucht adem. We trekken een vestje aan en gaan naar de stad voor een hapje eten.
We zijn hier eerder geweest en hebben toen gegeten bij Pine Country Restaurant. Ik kon me herinneren dat ze daar gevarieerde maaltijden serveren tegen een normale prijs. Waarom zoeken als we weten dat je daar goed kunt eten is ons motto. Een ander restaurant zoeken kan best even duren en dat is waar we geen zin in hebben.
We hebben namelijk besloten om na het eten de shoot-out te bezoeken die iedere avond in de hoofdstraat plaatsvindt. Hier spelen ze een scene na van cowboys die met elkaar aan de haal gaan. Er wordt een toneelstukje opgevoerd waarbij geregeld pistolen worden getrokken.
Waar het plaatsvindt is voor nu nog even een raadsel. Elke avond is het namelijk op een ander plekje in de hoofdstraat. En die is best lang. Gelukkig brengt een van de acteurs, terwijl we zitten te eten, een bezoek aan ons restaurant. Een grote cowboy met karakteristieke kop loopt vrolijk langs de tafels en legt iedereen uit waar straks een enorm spektakel is te zien. Dat beloofd wat en het probleem over waar het zal zijn is hierbij opgelost.
Een van de acteurs van de shoot-out
Een 'komische' scene opgevoerd door de acteurs
We gaan er verwachtingsvol heen. Een viertal cowboys die er allemaal even gaaf uitzien starten een nogal vaag toneelstukje. Het is doorspekt met humor maar na een paar keer is het allemaal heel voorspelbaar en vragen we ons af of we het af moeten kijken. Ik denk dat als je met kinderen bent dat het allemaal heel leuk is maar of je hier van geniet als volwassene, ik vraag het me af. Wij vonden het in ieder geval tegenvallen.
We lopen halverwege weg en besluiten nog even te winkelen in de hoofdstraat en een bezoek te brengen aan Pete's Gas Station Museum. De hoofdstraat is vol souvenirwinkels maar op de een of andere manier is het toch leuk. Ik denk omdat de straat en de winkels doorspekt zijn met Route 66 aankleding. Tegen dat het volledig donker is gaan we terug naar onze rustige camping in de bergen aan de rand van de stad. Morgen is het vroeg op om richting de Grand Canyon te rijden.
Pete's Gas Station Museum, een bezoekje waard
Zomaar een van de vele souvenirwinkels in de hoofdstraat
Het is een doordeweekse dag en ook geen feestdag. De vakantieperiode voor de Amerikanen is nog niet begonnen dus we verwachten dat het niet overdreven druk zal zijn. Dat viel even tegen. Bij de ingang van Grand Canyon National Park staat een enorme file. Het duurt meer dan een uur voor we naar binnen kunnen. Gelukkig is dit iets wat niet representatief is voor de drukte die je in het park ervaart. Hoe het mogelijk is weet ik niet maar dit park huist duizenden bezoekers maar het lijkt soms alsof je hier alleen bent.
We hebben een fijn plekje op de camping die stampvol is.
In het park rijdt op sommige gedeeltes een gratis shuttle. Die stopt ook net buiten de camping. Vanaf verschillende stops die de shuttle aandoet kun je mooie wandelingen maken. Sommige voeren je langs de Rim waarbij je prachtig uitzicht hebt op het majestueuze landschap. Eekhoorntjes schieten aan je voorbij, af en toe zie je een een Elk naar je kijken en mensen zijn op deze paden nauwelijks te vinden.
De shuttle stopt elke keer bij prachtige uitkijkpunten. Heb je deze bezocht dan kun je met de shuttle weer verder naar het volgende uitkijkpunt. Misschien dat dit gemak de meeste mensen wel aanstaat en zijn de wandelpaden daarom zo stil. Waarom zou je tussen de uitkijkpunten lopen als je comfortabel gebracht kunt worden?
Wij vinden het toch wel fijn om even te lopen en maken daarom dankbaar gebruik van de paden waar we een enorme rust ervaren en even het gevoel hebben de enige te zijn die de Grand Canyon bezoeken.
Onderweg kom je zo maar een elk tegen die netjes voor je poseert
De Grand Canyon, heel imposant, is eigenlijk niet vast te leggen op een foto. De diepte is enorm en de kleuren bijzonder. Ik moet erbij zeggen dat op de dag de kleuren redelijk flets overkomen door het felle zonlicht. Dat verandert echter in de avonduren. Langzaam zakt de zon en verliest zijn kracht. De kleuren van de rotsen worden dieper en je ziet de prachtig gekleurde lagen veel beter dan midden op de dag.
Een zonsondergang in de Grand Canyon is hoe dan ook een magische ervaring. Niet alleen omdat de kleuren mooier worden maar ook omdat de bergen uiteindelijk veranderen in een palet van contouren waarbij het net lijkt alsof ze met een penseel door een schilder daar zijn aangebracht. Het moment van zonsondergang is daarom voor mij het meest mooie moment tijdens een bezoek aan dit prachtige park.
De kleuren zijn op de dag een stuk fletser
Bij een vorig bezoek zijn we naar de Desert Watchtower gegaan om de zonsondergang te bekijken. Deze ligt in het meest oostelijke deel van het park. Wij vonden het toen al prachtig. We hoorden echter vanuit verschillende kanten dat juist aan de westkant de ervaring van een zonsondergang nog mooier is. Dat wilden wij natuurlijk ook wel meemaken.
Op onze eerste avond trokken wij dan ook vol verwachting naar de shuttle, de enige manier om bij de westelijke uitkijkpunten te komen. We luisterden naar onze chauffeur voor tips waar uit te stappen. Bij een van de uitkijkpunten die werd aangeraden stappen we met heel veel anderen uit. Gelukkig is er genoeg ruimte voor iedereen om goed zicht te hebben op de Canyon. Vervolgens was het wachten op wat zou komen.
De bergen kleuren prachtig maar we vragen ons af of het palet van sprookjesachtige contouren dat wij tijdens ons vorige bezoek hadden gezien hier ook wel te zien is. De horizon is namelijk helemaal vlak. Dat betekent simpelweg dat je de zon er achter ziet zakken en dat zal het zijn. Een beeld dat je op veel plekken op de wereld kunt tegenkomen. Het blijkt inderdaad zo te zijn. De kleuren zijn prachtig maar het viel een beetje tegen als ik het vergelijk met onze vorige ervaring.
De kleuren zijn heel mooi net voor zonsondergang
Deze zonsondergang had eigenlijk overal kunnen zijn
Onze tweede avond besluiten we de zonsondergang toch nog maar een keertje bij de Desert Watchtower te gaan bekijken. We vertrekken bijtijds met ons huisje op wielen richting de enorme parkeerplaats die hier te vinden is. Hier rijdt geen shuttle.
In vergelijking met de vorige keer zijn hier nauwelijks mensen. We installeren ons op een bankje dat te vinden is vlak langs de canyon. De afgrond is hier enorm en om hier zo te zitten zonder enige afscheiding zorgt ervoor dat ik me behoorlijk moet inhouden om niet te denken aan allerlei horrorscenario's zoals het afbrokkelen van de rand waarbij het bankje de diepte in stort. Nou ja, gewoon vooruit kijken en genieten van het prachtige uitzicht.
Desert Watchtower met de Canyon en Colorado River links en de hoogvlakte achter
Op dit punt heb je heel mooi zicht op de canyon die een bocht maakt in het landschap. Aan de linkerkant zie je in de verte bergketens, aan de rechterzijde zie je de enorme hoogvlakte die te vinden is aan de oostzijde van het park. Beneden kronkelt de Colorado River door de canyon. Dit is een van weinige plekken waar je goed uitzicht hebt op de rivier. Samen met de iconische Watchtower is dit simpelweg een prachtig plaatje.
Net voor de zon echt ondergaat lijkt het alsof de bergen ingetekend zijn
Net als tijdens ons vorige bezoek worden we beloond met een prachtige zonsondergang, ondanks de paar wolken die de zon soms bedekken. En net voor de zon echt ondergaat zien we weer de prachtige contouren van de bergen in de verte.
Voor ons is het duidelijk, dit is bij verreweg het mooiste punt om van de zonsondergang te genieten in Grand Canyon.