We gaan op weg naar Zion National Park en deze route is er één vol verrassingen. Het start met een saaie route door de woestijn van Nevada die plots overgaat in een overweldigende mooie weg, dwars door de Virgin River Gorge in Arizona. Het contrast is zo groot dat je misschien daarom wel dit stukje Veterans Memorial Highway als extreem mooi ervaart.
De kleuren en vormen van de rotsen waar je langs rijdt zijn indrukwekkend. De weg, geflankeerd door de Virgin River, slingert zich door een bergkloof en na elke bocht lijkt het nog mooier te worden. En dan verandert het landschap in een weidse omgeving met veel groen omlijst in de verte door prachtig rood gekleurde rotsen. Af en toe rij je door een stadje.
Na een tijdje verlaat je dit vlakke gedeelte en klim je de bergen in waarna je terecht komt in een hoger gelegen landschap dat iets Europees over zich heeft als je de bijzondere rotsformaties in de omgeving wegdenkt. Af en toe zie een leuk huisje en wat vee in de niet al te grote weides. Alles heel rustgevend en heerlijk groen.
En dan kom je aan bij Zion National Park. Het is wachten bij de ingang van het park want met jou willen velen het park in. Je denkt dan dat je voor vandaag al het moois wel hebt gezien. Dat je simpelweg op zoek mag naar je kampeerplek die je met heel veel moeite hier hebt kunnen boeken. Dat je even fijn je benen kunt strekken en lekker even buiten kunt zitten bij je camper. Dat zijn de gedachtes tot je bij de camping aan komt.
Ik dacht dat dit niet kon, na onze rit van vandaag, maar het is niet te geloven, deze plek overtreft echt alles.
Watchman Campground in Zion National Park
Ik bedenk me hoe veel geluk we hebben gehad dat we hier een plekje hebben kunnen bemachtigen. Het is echt bij verre de mooiste camping waar we ooit hebben gestaan.
Ik vraag me af hoe het komt dat ik zo laat erachter kwam dat Zion National Park wel een bezoekje waard is. Op de een of andere manier hoor je hier veel minder over dan bijvoorbeeld Grand Canyon NP of Yosemite NP. En dat terwijl het een van de meest populaire parken is van de NPS. Niet verwonderlijk want voor mij is dit tot nu toe een van de mooiste nationale parken in Amerika die we ooit hebben bezocht. Ik ben blij dat ik de tip kreeg hier naar toe te gaan.
Na een nachtje slapen hebben we een dagje mogen genieten van dit prachtige park waar je heerlijk met een shuttle van plek naar plek kunt reizen en zo een groot deel van het park kunt zien. Ik had hier best wat langer willen zijn, proberen al dat moois vast te leggen op een foto. Het is me niet gelukt. Ik heb wat foto's maar die doen geen recht aan hoe het er werkelijk uitziet. Ik had stilletjes wat langer willen genieten van de prachtige kleuren, de indrukwekkende rotsformaties en al het groen langs de woest stromende rivier.
Maar helaas we moeten door. We gaan op weg naar Lake Powell. We mogen in verband met de drukte niet via de oostkant het park verlaten. Daar is een smalle tunnel waarvoor je een speciale permit moet hebben om doorheen te rijden en die waren allemaal vergeven. We moeten dus iets omrijden. Dat blijkt achteraf een geluk bij een ongeluk want we stuiten onderweg op een pareltje van een bezienswaardigheid, Pipe Spring National Monument.
Op de route van Hurricane naar Kanab rijden we langs lange velden vol met voorjaarsbloemen. De normaal bruin gekleurde vlaktes zijn diep rood gekleurd. Genietend van dit uitzicht zien we plotseling een bord met daarop Pipe Spring National Monument. Nooit iets over gelezen of gehoord. Nieuwsgierig zoek ik snel op het internet of dit een bezoekje waard is. Dat lijkt het te zijn dus besluiten we hier te stoppen.
Het was zeker de moeite waard. Het monument vertelt het verhaal van Mormon Settlers die dit gebied innamen terwijl hier eeuwen de Kaibab Paiute woonden. Hun heilige grond werd zonder pardon ingenomen. Je leert over de achtergrond van deze Native American stam en wat de Mormonen hier deden en waarom zij zich hier vestigde. Bij de ingang staan Rangers om je uitgebreid uitleg te geven en er is een leuke shop met mooie en zeer betaalbare Native American souvenirs.
Een bezoekje aan het fort dat Winsor Castle heet, geeft een goede indruk hoe de settlers hier leefden. De vertrekken zijn nog geheel intact. Bijzonder is de telegraaf die hier te vinden is. Het was de eerste telegraaf post in Arizona. Je ziet de originele lijnen maar ook het telegraaf station met alle toebehoren. Groot woord voor een simpele tafel met wat toebehoren in een kamer, maar toch.
Op het terrein zelf zie je hoe de indianen woonden en het vee werd gehouden en de plek waar nu nog steeds longhorns rondlopen.
Je kunt een wandeling maken in de omgeving waarbij je allerlei wildlife tegenkomt en prachtig uitzicht hebt over de omgeving omdat het monument iets verhoogd ligt.
Kortom, een echte aanrader om een bijzondere plek te bezoeken zonder hordes toeristen.
Na dit bezoek moeten we door want we hebben geen zin om in het donker aan te komen in Lake Powell. In 2018 hebben we dit gebied uitgebreid bezocht en we waren diep onder de indruk. De kleuren van het kunstmatig ontstane meer en de prachtige rozerood gekleurde rotsen leken een sprookje. In 2022 is Lake Powell helemaal droog komen te liggen. We vroegen ons af of dit nog steeds zo was en of dit enig effect op de schoonheid van het gebied heeft.
We komen aan en zien direct dat het landschap een totaal ander uitzicht biedt dan de vorige keer dat we hier waren. Grote stukken meer zijn droog gevallen. In het gebied waar wij een boottocht hadden gemaakt zag je alleen zand en rotsen. Zo enorm anders en in een keer een stuk minder aantrekkelijk. Het zag er uit als een grote woestijn met wat aparte rotsen en her en der wat water.
Lake Powell is nog steeds voor een groot deel drooggevallen
We hadden een camping bij het meer. De plek die we hadden lag iets hoger waardoor we mooi uitzicht hadden op de omgeving. Ondanks dat Lake Powell wat tegenviel was het hier heerlijk. Nauwelijks bezoekers, een enkele camper en wat bootjes die op het kleine stukje water toch wat wilde varen. We beschouwden het als een prima tussenstop. Morgen door naar Monument Valley.