Na een dag lang in Joshua Tree National Park te zijn geweest, rijden we door naar onze camping in Palm Springs. Onderweg krijgen we zomaar een plensbui. Heerlijk na die hitte. Het helpt helaas niet om het te laten afkoelen want als we bij de camping aankomen was het weer absurd warm, tegen de 40 graden.
We hadden allerlei plannen in Palm Springs. We wilden de stad bekijken, een museum bezoeken, langs de huizen van de sterren rijden, terrasje pakken en, als we nog tijd over hadden, een bezoek brengen aan het enorme windmolen park aan de rand van de stad. Nou, dat pakte anders uit. Het was simpelweg te warm. Natuurlijk hebben we airco in de camper maar om de hele dag in dat ding te zitten is niet mijn idee van een leuk dagje.
Na een nachtje slapen vertrekken we vroeg naar de stad. Een grote RV parkeren in Palm Springs is een ramp. Het kan op speciale parkeerplaatsen aan de rand van de stad maar dan moet je op een dag als vandaag door de zinderende hitte een heel eind lopen voor je bij Downtown bent.
Gelukkig vonden we in een van de zijstraten in de stad een parkeerplek en we begonnen optimistisch aan een wandeling om de stad te verkennen. Het was springen van schaduwplek naar schaduwplek. Het was al warm maar al het beton zorgde voor extreme hitte. Tijdens het wandelen zagen we plots een enorm beeld van Marilyn Monroe. Echt enorm, een paar verdiepingen hoog. Ik wist dat het hier ergens moest staan maar het was toch een verrassing.
Het beeld van Monroe heeft de afgelopen jaren van plek naar plek gereisd en zelfs even in andere steden gestaan. Net voor ons bezoek heeft het een definitief plekje gekregen in de stad. Zonder problemen konden we er een foto van maken. Er was geen hond op straat in verband met de hitte dus dat kwam mooi uit.
We besloten dat een koel terrasje de beste volgende stap zou zijn. Even bijkomen van de hitte en besluiten wat we zouden gaan doen. Dat was nog best een klusje want die gedachte was bij de meeste mensen aanwezig. Bijna alle terrasjes met schaduw zaten vol. Maar we hadden geluk, we vonden een geweldig plekje naast Bono. Niet die van U2 maar van Sonny en Cher. Uiteraard niet de man zelf, want die is eind jaren negentig overleden maar zijn beeld dat in de hoofdstraat van de stad staat.
Bono heeft veel betekent voor Palm Springs. Naast dat hij een bekende artiest is, was hij ook een bekende inwoner en was hij zelfs een tijdje burgemeester van de stad . In die tijd heeft hij veel positieve veranderingen doorgevoerd. Dat is de reden dat een in brons uitgevoerde beeld op dit prominente plekje van de stad staat.
Tijdens het bezoekje aan het terras besluiten we dat we Palm Springs voor gezien houden. Zo op het eerste gezicht viel het toch al een beetje tegen. Misschien met wat koeler weer dat we wel de leuke plekjes hadden kunnen vinden maar nu, we hadden er simpelweg geen energie voor.
We besluiten naar het zuiden te trekken. Niet slim zul je denken, daar is het nog warmer, maar we hadden een doel. Al jaren wilde ik een bezoek brengen aan Salvation Mountain. Een bizar bouwwerk dat het werk is van Leonard Knight, een Amerikaanse kunstenaar en visionair.
Leonard wilde graag zijn boodschap van liefde en christelijk geloof delen door middel van kunst. Op een kleine heuvel, midden in de woestijn, begon hij met schilderen waarbij hij gebruik maakte van fel gekleurde patronen waar hij tussendoor religieuze boodschappen plaatste. Het begon klein maar groeide jaar na jaar uit tot een gigantisch kunstwerk. Het is inmiddels een door de overheid erkende toeristische attractie.
Leonard Knight is in 2014 overleden maar vrijwilligers zorgen dat het kunstwerk in stand wordt gehouden.
De rit hiernaartoe is bijzonder. We rijden langs het grootste meer van Californië, Salton Sea. Dit meer is ontstaan in 1905 door een fout bij de aanleg van irrigatiekanalen van de Colorado River naar landbouwgebieden in de omgeving. Het water overstroomde de droge bedding van de Salton Sink en creëerde zo de Salton Sea. Het water van het meer is erg zout, zelfs zouter dan zeewater. Dit komt omdat er geen afvoer is van het water en dat door de hoge temperaturen de verdampingsgraad hoog is.
Langs het meer zijn verschillende stranden te vinden beheerd door de staat Californië. Het ziet er prachtig uit.
Er is geen mens, maar dat is niet verwonderlijk met deze hoge temperaturen. Zeker niet als er een groot meer voor je ligt maar je wordt afgeraden in te gaan zwemmen. Dat is z'n beetje een glas water voor je neus houden terwijl je dorst hebt zonder dat je het mag drinken. Hoe dan ook lijkt het me een prachtige plek om te verblijven als het iets minder warm is.
De weg vervolgt zich richting Mexico. Salvation Mountain ligt namelijk maar een klein uurtje van de grens met dit land. De omgeving is dor, de huizen zien er verwaarloosd uit, de wegen zitten vol gaten. Na een hobbelige rit komen we aan bij het kunstwerk. Het was al warm maar hier worden we geroosterd. Ondanks dit stappen we moedig uit en wandelen we het terrein op.
Door het bizarre kunstwerk, zo midden in een verlaten en dorre omgeving omringd door krotten en afval, vergeten we even de hitte.
Het kunstwerk is geweldig, een felgekleurde berg tegen een strak blauwe lucht. Rondom de berg zijn oude auto's geplaatst die ook op eenzelfde wijze zijn beschilderd. Ik hou hiervan.
Hoe mooi het kunstwerk, hoe verschrikkelijk de omgeving. Overal puinhoop. Ik begrijp dat je geen geld hebt om een mooi huis te hebben maar waarom je je afval niet opruimt is voor mij een raadsel.
Na een tijdje dringt toch de warmte weer tot ons door. Tijd om weer op pad te gaan. We besluiten na de rit via de oostzijde van het meer te hebben gevolgd, nu de westkant te kiezen.
Onderweg willen we nog een broodje te kopen. We stoppen bij een benzinepomp en daar verkopen ze zelfgemaakte hotdogs. Normaal loop ik hier van weg maar deze zagen er echt heel aantrekkelijk uit. Zelfs de broodjes zagen er uit als brood en niet als een klef hapje.
We besluiten er ieder een te kopen. Je kon kiezen uit een heleboel smaken. Ik besloot een spicy hotdog te nemen. Frans besloot een BBQ smaak te nemen en die compleet te maken met wat pepers om zo wat spice toe te voegen.
We nemen het broodje mee naar de camper, zetten de airco aan en nemen een hap. Ik werd hier heel blij van. Het smaakte heerlijk. Maar toen keek ik naar Frans. Die liep rood aan. "Wat is er?" vroeg ik. Hij kon niets zeggen maar gebaarde naar de koelkast. Ik begreep direct dat hij water nodig had. Dus ik liep naar de koelkast en pakte een flesje. Frans werd nog roder en ik begon me ongerust te maken. Met schorre stem bracht 'ie uit "Het zijn de pepers, zo scherp".
Wij houden wel van pittig eten dus ik begreep dat het echt heel erg moest zijn. Ik pakte mijn portemonnee en liep snel naar de benzinepomp om melk te halen. Ik had ooit gehoord dat dit hielp in dit soort situaties. Het verlichtte iets maar genieten van het broodje zoals ik deed, zat er voor Frans niet meer in.
We begrepen achteraf, bij navraag in de benzinepomp, dat het ging om de Carolina Reaper, een van de heetste pepers ter wereld. Logisch dat Frans hier zo op reageerde, zeker omdat hij zijn broodje er vol mee had geladen.
Op naar de camping dan maar. Misschien dat dan de smaakpapillen van Frans weer gaan werken en hij iets 'normaals' kan eten.
We vervolgen de weg langs de westkant van het meer terug naar Palm Springs. Deze weg is heel anders. Je hebt maar op sommige plekken uitzicht op het meer. De omgeving is groener en duidelijk beter onderhouden, de huizen zien er hier ook mooier uit. De rit gaat snel, een stuk sneller dan via de andere kant, dat komt mede omdat dit een echte snelweg is. Maar het is ook een stuk saaier. Het is druk op de weg, een groot contrast met de weg aan de oostzijde waar verder geen auto was te bekennen.
Nou ja, niet erg, we willen naar de camping, slapen en morgen naar onze volgende stop, Las Vegas.